Rozwój emocjonalny dwulatka

Płacz i złość przeplatające się ze śmiechem, często bez widocznej przyczyny. Te z pozoru niewytłumaczalne zmiany nastroju biorą się z tego, że maluszkiem powodują bardzo silne
emocje i impulsy, z którymi nie potrafi jeszcze sobie radzić. Niezdolny do odrobiny cierpliwości wszystkiego chce natychmiast, nie znosi też najmniejszej niewygody. Powodem potężnej frustracji szkraba mogą być np. nieudane próby wykonania czegoś, co leży poza sferą jego możliwości czy niemożność porozumienia się z rodzicami.

Sytuacja się poprawia około 23-24. miesiąca życia kiedy to emocjonalnie dojrzalsze, sprawniejsze językowo i motorycznie dziecko rzadziej popada w rozdrażnienie i lepiej się czuje samo ze sobą. Ten stan relatywnej równowagi około 30 miesiąca życia przechodzi w kilkumiesięczny okres krańcowej nierównowagi, stwarzający dla rodziców poważne wyzwania.

 

Powoli i stopniowo twoje dziecko uczy się samokontroli. Nie zdziw się jednak jeśli najgorsze wybuchy jego temperamentu zdarzają się właśnie w twojej obecności, nie zaś podczas dyżuru babci albo opiekunki. Ponieważ swojej mamie maluch ufa najbardziej, właśnie przy niej najłatwiej okazuje, co mu w duszy gra.

 

Sprawniejszy ruchowo i językowo dwulatek staje się coraz bardziej niezależny i samodzielny.Przeżywa konflikt między sprzecznymi potrzebami oddalania się od matki i zachowania bliskości emocjonalnej. Jej obecność dodaje mu odwagi, żeby zdobywać świat.Niepokój małego dziecka związany z rozstaniem z rodzicami jest normą rozwojową, zazwyczaj osiąga maksymalne nasilenie między 18. a 24. miesiącem życia.

Bywa wówczas, że przed wyjściem mamy z domu dzieją się sceny rozdzierające serce, a gdy już wróci z pracy dziecko nie chce odejść na krok.

Na przejawy gorących uczuć mogą liczyć przede wszystkim rodzice, ale również innym domownikom i dziadkom przypada spora ich część. Maluch potrafi być słodki i kochający. Bardzo mocno przywiązuje się też do opiekunek, którym nierzadko najłatwiej jest skłonić szkraba do współpracy i posłuszeństwa.

W przypadku dzieci w tym wieku z posłuszeństwem zdecydowanie nie jest najlepiej. Słowo „nie” niemal nie schodzi im z ust. Sprawdzając, na co może sobie pozwolić uparciuch nie tylko nie słucha poleceń, ale z upodobaniem postępuje wręcz odwrotnie. Dlatego np. skuteczniej będzie go raczej zwabić lub przynieść, zamiast wołać, by do ciebie przyszedł. Nie osiągnął jeszcze stadium, w którym słowa w sposób naturalny skłaniają do działania.

Przekroczywszy 24. miesiąc życia dziecko zazwyczaj zdaje już sobie sprawę, że rodzice nie zawsze chcą tego samego co ono. Zdarza się nawet, że dwulatek jest gotów przedłożyć ich chęci nad swoje i zrobić coś tylko dla ich przyjemności. Bywa też posłuszniejszy: przychodzi na wołanie, współdziała przy ubieraniu i myciu. 

 

Przywiązanie do rytuałów osiąga swój szczyt u dzieci 30 miesięcznych, ale już u jednolatka spostrzeżesz, że lepiej funkcjonuje, gdy trzymasz się stałego rozkładu dnia, dzięki czemu latorośl wie, kiedy i czego ma się spodziewać. Dziecko łatwiej zaakceptuje zasady, które wpajają rodzice, gdy są konsekwentni. Innymi słowy, jeśli jednego dnia pozwolisz maluchowi jeść przed telewizorem, a drugiego tego zabronisz, twoja wiarygodność jest zagrożona. Źródło

 

PAMIĘTAJMY!

Nie karćmy dziecka za okazywanie złości, ale pokażmy mu, jak sobie z nią poradzić. Stanowczo zabrońmy bicia, plucia, gryzienia, czy drapania. Pokażmy maluchowi, że może złość np. wytupać, albo narysować, czy przytulić się do mamy i wytłumaczmy, że w ten sposób nikomu nie zrobi krzywdy. Dzięki temu maluch nauczy się właściwej reakcji w chwili złości i będzie wiedział, że akceptujemy jego wszystkie stany emocjonalne, nawet złość…