No i co będzie z moją pracą?

W moim przypadku powrót do pracy nie był taki oczywisty. Pracowałam w prywatnej firmie, która zajmowała się konserwacją zabytków, kiedy wyszłam za mąż i zaszłam w ciążę. Wiedziałam, że nie będę pracować w tej firmie do emerytury, ale praca była bardzo ciekawa (byłam pomocnikiem konserwatora zabytków). Jeździliśmy w różne, ciekawe miejsca. Poznawaliśmy fajnych ludzi, a i ekipa była świetna. Wychodziliśmy razem na miasto. Trzymaliśmy się razem.

Swoje obowiązki starałam się wykonywać najlepiej, jak potrafiłam. Bardzo podobała mi się ta praca. Skończyłam przecież liceum plastyczne, więc miałam predyspozycje. Szefowie (małżeństwo bezdzietne, ale twierdzili, że nie chcą mieć dzieci) początkowo sympatyczni, mili, uczciwi, no bo przecież  pieniądze za wykonaną pracę wypłacali w terminie. Miałam umowę o pracę na czas nieokreślony. Płaca niezła, choć wiadomo, zawsze może być lepiej . Po prostu żyć nie umierać.

Zaręczyłam się z moim długoletnim chłopakiem. Planowaliśmy ślub i wesele. Oczywiście wszyscy, łącznie z szefami, zostali zaproszeni. Na ślub przyszła delegacja. Szefowie mieli już inne plany, ale dostaliśmy ciekawy prezent. Schody zaczęły się, kiedy chciałam z mężem wyjechać w podróż poślubną (na tydzień nad polskie morze). Oczywiście to nie był problem ze strony moich współpracowników, tu do końca atmosfera była super. Z problemami, bo z problemami, ale urlop dostałam. Wróciłam z wakacji zadowolona, aż lepiej się pracowało.

Niestety sielanka się skończyła. Dowiedziałam się, że jestem w ciąży. To był najpiękniejszy dzień w moim życiu (oprócz dnia narodzin mojego synka). Koledzy i koleżanki jednak polecili mi, aby nie mówić jeszcze szefom. No tak w końcu to był dopiero początek i tak naprawdę nie wiadomo było jeszcze, jak sytuacja się rozwinie. Do 3 miesiąca najlepiej jest zbytnio się nie chwalić. Ale praca konserwatora zabytków jest dość szczególna. Używa się dużo ostrej chemii, pracuje się na wysokości, na rusztowaniach. Dla maleństwa w brzuchu to nie są zbyt dogodne warunki do rozwoju…

W końcu powiedziałam szefom, że jestem w ciąży. Nie przyjęli tego z entuzjazmem, ale sami stwierdzili, że nie są w stanie zabezpieczyć mi odpowiednich warunków do pracy, więc najlepiej będzie, jak pójdę na zwolnienie. Ucieszyłam się, bo nie chciałam narażać dziecka. Nie wiedziałam jednak, że to dopiero początek końca.

Początek ciąży przebiegał książkowo. Wszystko było w porządku i z dzieckiem i ze mną. Niestety w drugim trymestrze okazało się, że mam zbyt krótką szyjkę macicy i musiałam bardzo się oszczędzać. Przez 2 tygodnie nie mogłam wyjść z łóżka. Na szczęście później wszystko się unormowało. Urodziłam o czasie zdrowego (jak mogło się wtedy wydawać) synka.

Szybko jednak wyszły na jaw liczne problemy zdrowotne mojego dziecka. Większość urlopu macierzyńskiego spędziliśmy tułając się po lekarzach, szpitalach. Mały do dziś jest rehabilitowany. Kiedy mój synek miał 4 miesiące, okazało się, że mam nowotwór i konieczna jest operacja. Trafiłam więc do szpitala, o czym musiałam przecież poinformować moich pracodawców, ponieważ mój urlop dobiegał końca. Życzyli mi szybkiego powrotu do zdrowia, ale kiedy wyszłam ze szpitala, kazali ciągnąć mi jak najdłużej zwolnienie lekarskie, ponieważ będą chcieli mnie zwolnić. Ich argumentem było to, że urodziłam dziecko i jestem niedyspozycyjna i mówili też, że nie chcą mieć na sumieniu mnie i mojego zdrowia. Jak dla mnie, to trochę dziwne tłumaczenie.

Do dziś jestem bezrobotna, ale nie poddaje się. Wciąż szukam pracy. Pracuję tylko dorywczo. Może ktoś ma jakąś ciekawą propozycję? ;)