Wierzę w ludzi

Nie było mnie przez jakiś czas. W zeszłym tygodniu kuzynka wyciągnęła mnie na siłownię. Starałam się nie przeforsować, ale jednak nabawiłam się kontuzji. Jednak nie od razu to odkryłam. Po ćwiczeniach byłam zmęczona, ale zadowolona. Odwiedziłyśmy też saunę, więc dodatkowo się zrelaksowałam. W nocy spałam jak zabita i niczego nie podejrzewałam.

Źródło

Na drugi dzień strasznie zaczęła boleć mnie prawa noga. Ból był bardzo silny. Udo spuchnięte i twarde. Nie mogłam chodzić i zginać nogi w kolanie. Początkowo myślałam, że to zakwasy, ale z czasem ból nasilał się, a ja nie mogłam nawet dłużej stać, czy siedzieć (stąd moja absencja w blogowym świecie).

Postanowiłam więc odwiedzić lekarza i wyjaśnić sytuację. Dzięki mojej mamie udało się szybko dostać do ortopedy, który przyjął mnie z uśmiechem i profesjonalizmem. Zbadał nogę, ale potrzebne było jeszcze usg. Jednak okazało się, że w przychodni usg będzie możliwe dopiero pod koniec lipca. Gdy lekarz się o tym dowiedział, kazał przyjechać mi do siebie na dyżur do szpitala, ponieważ zaraz miał kończyć pracę w przychodni, a zacząć właśnie w szpitalu.

Pojechałam zatem do Szpitala Miejskiego w Rzeszowie i cierpliwie na niego czekałam. Na szczęście szybko przyjechał. Skierował mnie do pracowni usg. Czekałam jeszcze krótką chwilę na niego. Lekarz wszedł do pracowni, żeby sprawdzić, czy może mnie przyjąć, po czym okazało się, że aparat usg jest zepsuty. Doktor strasznie mnie przepraszał, no bo przecież chciał pomóc, ale to złośliwość rzeczy martwych. No trudno. Przecież to nie jego wina. Ortopeda napisał mi swój prywatny numer telefonu i umówiliśmy się na telefon, wtedy kiedy będzie miał dyżur w szpitalu. Musiałam czekać jeszcze 2 dni. Dobrze, że tylko 2 dni, a nie 3 tygodnie, jak w przychodni....

Ból był niesamowity. Lekarz przekazał mi swoje zalecenia i wróciłam do domu. Podejrzenie było naderwania lub zerwania mięśnia lub ścięgna. Bolało okrutnie. Nie pomagały silne leki przeciwbólowe, ale jakoś musiałam wytrzymać. W umówiony dzień zadzwoniłam do lekarza, a ten zaprosił mnie na badanie. Tym razem już na spokojnie (nikt nie czekał w kolejce, nikt nie przeszkadzał, a co najważniejsze - sprawny aparat usg ;). Mógł poświęcić mi potrzebną uwagę. Pan doktor ponownie przyjął mnie życzliwie i pomógł w nawet najprostszych czynnościach. Na szczęście okazało się, że to tylko stan zapalny.

Źródło

Niestety dowiedziałam się, że boleć może nawet miesiąc, ale już na szczęście jest odrobinę lepiej, choć wciąż nie chodzę, mogę już jednak siedzieć ;) Jestem bardzo wdzięczna panu doktorowi za takie podejście do pacjenta. Mogłam przecież czekać do końca lipca, a on potraktował mnie jak człowieka. Do kontroli, oczywiście do niego, idę za 2 tygodnie, czyli i tak szybciej, niż jakbym miała pierwotnie pierwszy termin usg w przychodni. Dodam jeszcze, że przyjęta zostałam nie prywatnie, a na NFZ!...Nie trzeba chyba więcej komentarza....

Nie spodziewałam się, że w dzisiejszych czasach są jeszcze tacy lekarze. Dodam, że ten jest młody i chyba jest dopiero na początku swojej drogi, choć już ma spore doświadczenie z pacjentami. Nie spodziewałam się, że są też tacy ludzie, jak mój nowy pracodawca....tak, tak zaczynam nową pracę hurra!!!

Nie mam jeszcze umowy. Byłam na rozmowie z pracodawcą. Ten zadzwonił do mnie i zaprosił na szkolenie. Szkoliła mnie dziewczyna, z którą będę pracować na zmianę. Już wtedy miałam niesprawną nogę. Jednak na pracy mi zależy i nie zgłaszałam nic pracodawcy. Chcę pracować przecież...Koleżanka jednak musiała  dać znać szefowi, ponieważ miał on specjalnie dla mnie przyjechać (a mieszka w innej miejscowości), żeby zrobić remanent.

Źródło

Ja mimo bólu planowałam przyjść do pracy, jednak nie zdążyłam, bo zadzwonił szef. Nie dzwonił jednak z pretensjami, ale z troską. Pytał co się stało, jak się czuję. Ja odpowiedziałam, że mimo wszystko przyjdę do pracy, ten jednak stwierdził, że szkoda narażać na szwank moje zdrowie i że on razem z tą koleżanką jakoś dadzą radę pociągnąć ten tydzień, a ja mam się kurować. Życzył mi szybkiego powrotu do zdrowia i do nich do pracy. Także zaczynam swoją przygodę z pracą dopiero od przyszłego weekendu. No i cieszę się, że mam szefa człowieka :)

Niektórzy twierdzą, że jestem naiwna, ale ja uważam, że warto wierzyć w ludzi...