Historia zwyczajnej miłości: czy to już koniec?

Rodzice zwyczajnych poznali się i zagadywali, co z naszym ślubem. Zwyczajny chłopak w kółko się wykręcał, że nie ma kasy, że to, że tamto...

Zwyczajna dziewczyna kończyła studia, zrobiła magistra i....pokłóciła się, ze zwyczajnym chłopakiem.

Kłótnia była na tyle poważna, że zwyczajna dziewczyna zdecydowała się zlikwidować konto oszczędnościowe, na które odkładała pieniądze z myślą o przyszłym weselu...Za uzbieraną kwotę zwyczajna kupiła sobie ciuchy, kosmetyki, buty i inne takie tam babskie odstresowywacze. Oj było mi to wtedy bardzo potrzebne.

Studia skończone, a co z naszym związkiem? Czy to też skończone? Tyle lat to trwało. Rozmawialiśmy już o ślubie, rodzinie, dzieciach. Czy to naprawdę jest koniec? Przecież mówił, że kocha, a życia nie chce związać ze mną, bo tam jakiejś głupiej kasy nie ma? Czy ja go kocham?.................Trzeba było zastanowić się nad dalszym życiem...

Zwyczajna dziewczyna postanowiła, że skupi się teraz na szukaniu pracy. W końcu magister jest, to w hipermarkecie siedzieć nie muszę, tym bardziej, że to było tylko pół etatu. Teraz chciałam poszukać czegoś poważniejszego. Czegoś na cały etat i za lepszą kasę (może zwyczajny chłopak wtedy się zdecyduje...)

Umówiłam się z koleżanką. Wydrukowałyśmy sobie listę wszystkich rzeszowskich podstawówek i urządziłyśmy sobie rundkę po mieście z kilkoma plikami papierów zawierających nasze CV. Tak przez kilka dni w tygodniu, bo trochę tego było. Za każdym razem panie przyjmowały nasze papiery, ale w większości przypadków słyszałyśmy, że nie ma szans, albo nic nie trzeba było mówić, wystarczył nam widok kupki podobnych do naszych CV na biurkach pań sekretarek.

Po pewnym nawet niezbyt długim czasie, jednak mój telefon zadzwonił. Zostałam zaproszona na rozmowę kwalifikacyjną do szkoły, która sąsiadowała z hipermarketem, w którym wtedy pracowałam. Udało mi się dostać pracę w swoim zawodzie. Tak od razu po studiach zaczęłam pracować jako nauczyciel. Miałam wtedy dużo szczęścia. Przez pierwsze dwa miesiące to też było tylko pół etatu, ale pracowałam wtedy też dalej w hipermarkecie, więc do kupy uzbierał się cały ;)

W międzyczasie zadzwonił do mnie zwyczajny chłopak. Znów zaczęliśmy się spotykać. Zbliżały się święta Bożego Narodzenia. Planowaliśmy, że spędzimy je razem, rodzinnie. Tak też się stało. Wigilia co prawda oddzielnie, ale w pierwszy dzień świąt planowaliśmy, że zwyczajny chłopak przyjedzie ze swoimi rodzicami. Tak też się stało. Zwyczajna para miała przygotowane dla siebie prezenty, więc najpierw udali się na górę, do pokoju zwyczajnej dziewczyny, aby się nimi obdarować i wtedy zwyczajny chłopak uklęknął i wyjął pierścionek...

C.D.N