Agresja u dziecka

Maluszki pomiędzy 18 a 30-36 miesiącem życia stają się agresywne. Nawet kilka razy dziennie mogą mieć napady furii, a chociażby najdrobniejszy sprzeciw z naszej strony może spowodować, że dziecko zacznie nas gryźć, szczypać, kopać, czy ciągnąć za włosy. Niepokoisz się tym? Nie musisz, to minie. Co więcej, to normalne i chociaż nie ma niestety lekarstwa na taką agresję, warto zrozumieć, skąd się ona bierze.

Dziecko w okresie około drugiego roku życia zaczyna zauważać, że jest odrębną osobą, że może mieć własne zdanie. Sprawdza też jak, na różne sposoby, może wyrazić swoją złość. Chce wiedzieć, co mu wolno, a czego nie. Jednak nie zdaje sobie sprawy, że gdy gryzie, kopie, czy szczypie, to sprawia komuś ból. Nie potrafi jeszcze kontrolować swoich zachowań. Tu ważną rolę odgrywają rodzice, aby maluszki tego nauczyć. 

Agresywne zachowania u dziecka mogą mieć też inną przyczynę. Dwulatek poznaje świat eksperymentując. Zdarza się, że zrzuci coś ze stołu, czy dotknie gorącego piekarnika. Podobnie i tu – dziecko sprawdza, co się stanie, gdy kopnie, uderzy, czy ugryzie. To jest zupełnie normalne. W ten sposób maluch uczy się, co jest dobre, a co złe, co wolno, a czego nie.

Czasami człowiekowi ciężko jest wytrzymać i miałoby się ochotę oddać dziecku, które właśnie nas uderzyło, czy uszczypnęło, ale nawet nie po to, aby zbić, ale by maluch przekonał się na własnej skórze, jakie to nieprzyjemne. Jednak pod żadnym pozorem tego nie róbmy. Nie dawajmy też klapsów, choć czasem aż ręka świerzbi. Odpowiadając agresją na agresję, uczymy, że to zachowanie jest w porządku i że silniejszy wygrywa. Co więc należy zrobić, gdy dziecko nas bije? Najlepiej przytrzymać małą rączkę i powiedzieć stanowczo, że nie wolno bić.

Nie należy ulegać dziecku podczas, gdy ma taki atak furii. Wtedy do małej główki dociera sygnał, że za pomocą przemocy może osiągnąć swój cel. Nie ma sensu też proszenie dwulatka, aby przestał bić i wyjaśnianie mu, że jest nam z tego powodu smutno. Dziecko w tym wieku nie rozumie jeszcze, jakie skutki może mieć agresywne zachowanie. Powiedzmy po prostu, że nie wolno bić, bo to boli. Taki sygnał jest dla maluszka zrozumiały.

Malec jest agresywny, bije, kopie, gryzie, ponieważ nie potrafi w inny sposób wyrazić swojej złości. My możemy go tego oduczyć. Pokażmy, jak inaczej może rozładować nadmiar energii. Dziecko może na przykład skakać, czy rozładować energię w zabawie. 

Bądźmy dla dzieci pozytywnym wzorem. Zadbajmy o spokojna atmosferę w domu i doceniajmy wysiłki dziecka. Jeśli negatywne zachowania nikomu nie szkodzą, starajmy się je ignorować.

Jeśli napady złości zdarzają się bardzo często, a dziecko nie potrafi w inny sposób wyrazić siebie, należy zastanowić się, czy w jego życiu nie dzieje się coś złego, co jest przyczyną kumulacji negatywnych emocji. Malec często reaguje złością na zmiany, np. powrót mamy do pracy, czy pojawienie się rodzeństwa. Również kłótnie w domu mają zły wpływ na zachowanie dziecka. Niewyspany, zmęczony, czy po prostu znudzony maluch też może być agresywny. A może ogląda zbyt dużo telewizji? Najważniejsze, aby znaleźć przyczynę i ją wyeliminować.

Drugi rok życia dziecka to tzw. trudny wiek i wyjątkowo ciężki czas dla rodziców. Mamy tu do czynienia z buntem dwulatka. Pamiętajmy, że to naturalny etap w życiu każdego człowieka i on kiedyś minie, a potem będzie już tylko lepiej.