Pierwszy dzień w pracy...

W moim przypadku powrót do pracy nie był taki oczywisty. Pisałam już o tym tutaj (klik). Gdy zaszłam w ciążę, nie mogłam pracować, bo wtedy wykonywałam taki zawód, który mógł być niebezpieczny dla dziecka (praca na rusztowaniach, z dużą ilością różnej chemii, kwasów itd.) Dlatego prawie całą ciążę byłam na zwolnieniu (tak wiem, ciąża to nie choroba ;) Potem macierzyński i moje problemy zdrowotne, no i zostałam zwolniona z pracy... Początkowo nie szukałam jakoś specjalnie intensywnie. Maksiu był jeszcze taki malutki, chciałam być z nim jak najdłużej. Z drugiej jednak strony pracował tylko mąż. Kuroniówka szybko się skończyła, no a przecież z czegoś trzeba żyć. Wtedy bardziej zaangażowałam się w poszukiwania. Jednak znaleźć pracę wcale nie jest tak łatwo....

W sumie, licząc zwolnienie w trakcie ciąży i potem macierzyński, zwolnienie lekarskie po moich perypetiach zdrowotnych, a potem bezrobocie, nie pracowałam prawie 4 lata. Jednak w końcu się udało. Znalazłam pracę, zdałam egzaminy i zostałam przyjęta. Jednak już na samym początku rozchorowałam się i od razu musiałam iść na L4. W trakcie mojej nieobecności zaszły pewne istotne zmiany. Nie dość, że nowa, nie dość, że o tydzień do tyłu przez to chorobowe, to jeszcze muszę nadrobić zaległości i nauczyć się wszystkiego od nowa...

 

Pierwszy dzień w pracy po tak długiej przerwie był dla mnie przeogromnie stresujący. Zaczęło się od spotkania ze zwierzchnikiem, który zasygnalizował zmiany. No a potem do dzieła... Siadaj, rozmawiaj z klientami, sprzedawaj...Tak się zestresowałam, że już na samym początku nie potrafiłam nawet się zalogować :) W końcu udało się. Pierwsza rozmowa....Stres, nerwy, przedstawiłam się panieńskim nazwiskiem hehe Szybko jednak się poprawiłam, przeprosiłam rozmówcę i powiedziałam, że jest to mój pierwszy dzień w pracy i strasznie się denerwuję :) Potem już jakoś poszło ;) Mam nadzieję, że dzisiaj będzie lepiej...

 

Byłam ogromnie zestresowana. Gdy wyszłam z pracy od razu zadzwoniłam do męża i do mamy. Musiałam się wygadać. Po powrocie do domu mąż mnie przytulił i aż rozpłakałam się z tego wszystkiego...

 

Moi kochani chłopcy postarali się, żeby mnie odstresować :) Mąż włączył stare przeboje i Maksiu od razu zaczął tańczyć. Porwało nas wszystkich :)

Od razu mi przeszło i uśmiech pojawił się na mojej twarzy ;)

Mam nadzieję, że dziś będzie lepiej i trema mnie nie zje ;) Chcę być dobrym pracownikiem...