Zachowania agresywne na co dzień

Z agresją spotykamy się na co dzień, w domu, na ulicy, w telewizji, czy grach komputerowych...Wszyscy odczuwamy na własnej skórze jej skutki. Agresja to poważny problem społeczny. Stała się tak powszechna, że dotyka ludzi w każdym wieku. 

Między 18 a 36 miesiącem życia, maluszki stają się agresywne, ale to normalne. To taki etap w rozwoju każdego człowieka. O agresji u dziecka pisałam już TUTAJ, a bunt dwulatka opisałam TUTAJ. Jednak ten etap mija, a zachowania agresywne zostają. Skąd to się bierze i jak sobie z tym radzić?  

Agresję wywołują takie czynniki, jak:

1. frustracja - pojawia się, gdy coś utrudnia lub uniemożliwia osiągnięcie naszego celu
2. ból fizyczny, często zależy od sytuacji, w jakiej występuje
3. niezaspokojenie podstawowych potrzeb człowieka - bezpieczeństwa i miłości
4. agresywne postępowania można przejąć od innych, obserwowanych osób.

Bardzo ważne jest zatem to, co dzieje się w domu rodzinnym. Na zachowania agresywne u dzieci mają wpływ następujące czynniki tkwiące w rodzinie:

- brak ciepła i zainteresowania sprawami dziecka
- brak kontaktu z dzieckiem, nie interesowanie się nim
- zajmowanie się dorosłych sprawami konsumpcyjnymi i nie spędzanie czasu wolnego z dziećmi
- przyzwalanie dziecku na stosowanie agresji wobec innych
- nie ustalenie co jest dobre,a  co złe
- brak granic co dziecko może, a czego nie
- stosowanie agresji przez rodziców wobec innych ludzi
- wychowywanie w myśl zasady "dziecko nie ma głosu"
- rozwiązywanie konfliktów domowych metodami siłowymi
- kryzysy domowe - kłótnie, czy rozwód rodziców
- brak konsekwencji w wychowaniu - rodzic jedno mówi, a co innego robi
- temperament dziecka 
- pogarszanie się sytuacji ekonomiczno-społecznej, co ogranicza możliwość zaspokajania potrzeb.

Na agresję wpływają też czynniki:

• istniejące w grupie rówieśniczej
• istniejące w szkole
• media
• totalna krytyka autorytetów
• brak umiejętności radzenia sobie ze stresem
• uwarunkowania wewnętrzne.

Jak zatem poradzić sobie z agresją? Zamiast ją hamować, znajdźmy dla niej ujście.

• Poświęćmy dziecku więcej czasu na rozmowę, wysłuchanie go, a nie tylko na wydawanie poleceń.
• Zaspakajajmy potrzeby dziecka, pomóżmy w organizowaniu czasu wolnego.
• Ograniczmy czas spędzany przed telewizorem i komputerem. Wspólnie dobierajmy programy, które dziecko może oglądać. Po programie porozmawiajmy na ten temat.
• Uczmy poprzez własny przykład, w jaki sposób można sobie radzić z przykrymi emocjami, jak je wyrażać i rozładowywać.
• Unikajmy własnych agresywnych reakcji - krzyków, złośliwych uwag. Dziecko uczy się poprzez naśladowanie.
• Ustalmy wspólnie z dziećmi normy obowiązujące w rodzinie. Maluchy w ten sposób chętniej będą ich przestrzegać, ponieważ są ich współautorami.
• Przydzielmy dziecku stałe obowiązki i rozliczajmy z nich.
• Znajdźmy dziecku jakieś zajęcie dodatkowe, wtedy nauczy się lepiej planować swój czas i nie będzie się nudzić.
• W sytuacjach konfliktowych wyrażajmy stanowczo dezaprobatę zachowania - np. "Nie pozwolę na takie zachowanie". 

Zawsze wysyłajmy jasne komunikaty, np. „Jest już późno, jestem bardzo zmęczona. Denerwuje mnie kiedy wołasz mnie trzeci raz do swojego pokoju i nie mogę odpocząć”. Wtedy "Dziecko ma szansę usłyszeć o co chodzi, co mama czuje. Łatwiej mu pogodzić się z nieobecnością mamy niż kiedy słyszy: „Przestań wreszcie wrzeszczeć, bo nie wytrzymam”, albo „Uspokój się, bo dostaniesz”. Rodzice rozpoznając i nazywając swoje uczucia irytacji, złości, lęku mogą świadomie i odpowiedzialnie postawić dziecku granice, dostosować rozkład dnia nie tylko do potrzeb dziecka, ale i do swojej wytrzymałości". Źródło